Kolejnego dnia wybrałem się do Paragwaju. Podróż nie była skomplikowana, gdyż na dworcu autobusowym w Puerto Iguazu wsiadłem w autobus który zawiózł mnie do Ciudad del Este – miasta w Paragwaju przy granicy z Brazylią. Wymaga to przekroczenia dwóch granic, ale podobnie jak w przypadku wyjazdu na wodospady Iguazu w Brazylii kontrola paszportów była tylko w Argentynie. Na kontroli paszportowej ani w Brazylii ani w Paragwaju autobus nawet się nie zatrzymywał.
Podróż autobusem sama w sobie była atrakcją. Kierowcy paragwajscy to miłośnicy firanek i pluszaków – przez przednią szybę autobusu chyba niewiele było widać. No i są to miłośnicy yerba mate – przez całą drogę, co chwila pomocnik podawał mu świeżo zalewany napój (w naczyniu z butelki plastikowej – bezpieczna, nie pokaleczy kierowcy w przypadku rozbicia się?)
Ciudad del Este to miasto przygraniczne w Paragwaju. Nic ciekawego – pełne straganów z chińszczyzną i korkiem tirów ciągnącym się kilometrami przez miasto. Jest miejscem tanich zakupów dla Brazylijczyków i Argentyńczyków. Według niektórych źródeł granica ta leży na szlaku narkotykowym.
Jednak głównym celem mojej wyprawy tutaj była hydroelektrownia Itaipu. Aby dojechać do Itaipu należy wsiąść do autobusu jadącego do Hernandaríaz i wysiąść przy elektrowni (ok. 15 km). Zwiedzanie jest bezpłatne, należy tylko stawić się w centrum wycieczkowej na odpowiednią godzinę. Wycieczka trwa ok. 1,5 godz. Na początku wyświetlany jest 20 min filmik o historii zapory, jej znaczeniu dla obu krajów, ekologii itp., a po wyjściu z sali projekcyjnej wsiada się do busa, który objeżdża najciekawsze miejsca elektrowni z 1 punktem widokowym (co ciekawe przejeżdża także na stronę Brazylii). Z tego punktu widokowego rozciąga się pełny widok na to gigantyczną zaporę.
Elektrownia wodna Itaipu, znana tutaj ITAIPU Binacional, to dwunarodowa elektrownia wodna położona między miastami Hernandarias w Paragwaju i Foz do Iguaçu w Brazylii, nad rzeką Paraná, na granicy między oboma krajami. ITAIPU Binacional, działający od 1984 roku, ma moc zainstalowaną 14 000 MW, z 20 turbinami o mocy 700 MW każda. Przez długi czas była największą elektrownią wodną na świecie, aż do 2011 roku, kiedy to została prześcignięta przez Zaporę Trzech Przełomów w Chinach. Zapora ta tworzy zbiornik (sztuczne jezioro) o długości około 200 km w dorzeczu Parany.
Powrót autobusem z hydroelektrowni też był ciekawy.Teraz pomocnik kierowcy dolewał wodę, w czasie jazdy, do chłodnicy. Wlał 3 butelki 1,5 litrowe i jeszcze dolali na stacji benzynowej. Ale spóźnienia nie było – lubią szybko jeździć.
Po obejrzeniu straganów w Ciudad del Este złapałem autobus do Brazylii do Foz do Iguaçu i podobnie jak dnia poprzedniego zjadłem porządny, tani obiad i zrobiłem zakupy.
